Blog: ‘Verpleeghuiszorg: de schaamte voorbij’

Verzekeraar Zorg en Zekerheid publiceert een blogreeks over de zorg. Anneke Augustinus, afdelingsmanager Care bij Zorg en Zekerheid en onder andere verantwoordelijk voor zorginkoop van verpleeghuiszorg, trapt de reeks af en blogt over kwaliteit van zorg en de gideonsbende.

Is het u ook opgevallen? Ouderen zijn hip en happening. Oud worden mag, is leuk en we verheugen ons al op ‘onze gebrekkigheid’. Werd de oudere tot voor kort van het beeldscherm geweerd, nu is de kamperende oudere trending topic. Kennelijk zijn we de schaamte voorbij.

Oude dag

Niet alleen in de media is er aandacht voor ouderen. Ook in mijn eigen omgeving. Naïef natuurlijk om te denken dat het dan over mijn ouders gaat. Tot deze week. Toen de hypotheekadviseur meer nadruk legde op het bereiken van mijn pensioengerechtigde leeftijd dan op de nog te verwachten carrière, wist ik het. Geen ontkomen meer aan. Mijn eigen ‘oude dag’ is in zicht, een nieuwe levensfase breekt aan.

Heft in eigen hand

De ‘oude dag’ is geen beladen onderwerp meer. Althans zo lijkt het. Met gemak praten we over ouderdomskwalen. Hoe we ze kunnen voorkomen. En als ze dan toch komen…hoe kunnen we ze accepteren? Met vrienden praten we over hoe we met en voor elkaar gaan zorgen. Vrij stellig nemen we het heft in eigen hand als het over het levenseinde gaat. En zelfs op het bespreken van de uitvaart rust geen taboe meer. Geregeld, zou je denken. Maar waarom dan toch die onvrede over de ouderenzorg als we zo goed weten hoe we het willen?

Waarom onvrede?

Omdat we het graag hebben over die vitale, actieve en wellicht wat kwetsbare oudere die nog midden in de maatschappij staat. De oudere die nog wel regie heeft over het leven. Het beeld van onszelf als afhankelijke, regie verliezende oudere, is een toekomstbeeld wat we direct wegzappen. En natuurlijk wens en werkelijkheid. Ik kan nu wel weten wat ik wil, maar ben ik straks in staat om het ook zo te regelen? En als dat mij zelf niet lukt, heb ik dan het netwerk dat voor mij de zorg gaat regelen? Of word ik afhankelijk van professionals? En als anderen de zorg dan voor mij gaan regelen…hoe goed kennen zij mij?

Taboe

Volgens mij is één van de belangrijkste oorzaken van de onvrede het taboe op verpleeghuiszorg. We praten steeds gemakkelijker over wat we wel en niet willen op onze oude dag. Ook onze familie en vrienden brengen we daarvan op de hoogte. Het verpleeghuis is echter geen onderwerp van gesprek. Ja, dat we daar niet naartoe willen. Hoe we de zorg in het verpleeghuis zouden willen hebben, daar staan we niet bij stil. Laat staan dat we dat met elkaar bespreken. Gaat u voor u zelf maar na. Weet u hoe u de zorg in een verpleeghuis zou willen krijgen? Wat u daarbij van het verpleeghuis verwacht en wat van uw naasten? Met wie in uw directe omgeving heeft u dat besproken?

Zo thuis mogelijk

De overheid wil dat verpleeghuiszorg ‘zo thuis mogelijk’ wordt. Een nobel streven dat ik van harte onderschrijf. Maar wat is dat: zo thuis mogelijk? Uw eigen meubels? Zelf koken? Uw hond mee? Voor iedereen betekent thuis iets anders. Het is de hoogste tijd om het taboe te doorbreken. Ga het gesprek aan. Want als we onze eigen wensen en die van elkaar niet kennen, hoe weten we dan hoe de verpleeghuiszorg eruit moet zien? Hoe weten we dan wat u belangrijk vindt en waar wij als zorgverzekeraars op moeten letten als we de zorg gaan inkopen? En hoe kan het personeel dan de zorg leveren die bij u past?

Delen wat we willen

Ik ben zo vrij om maar meteen de aftrap te geven. Wat van mijn specifieke wensen aan u toe te vertrouwen. Passende verpleeghuiszorg is voor mij: lekker anoniem. In een grootschalige setting met eigen kamer. U raadt het al: ik ben gesteld op privacy. Dus geen verplichte groepsactiviteiten. En al helemaal niet verplicht gezamenlijk eten of naar het restaurant. En nu ik het toch over eten heb, er zijn wat eigenaardigheden: geen aardappels, rijst, pasta en vlees. En de karnemelk graag dik, klonterig en zuur. Elke dag schoonmaken hoeft van mij niet, dat doe ik thuis ook niet. Wel dagelijks de eigen krant , ook als ik die niet meer kan lezen. En iemand die hem voorleest. Thuis luister ik nooit naar muziek en dat wil ik zo houden. Samen koken met familie en vrienden wil ik graag blijven doen, ook in het verpleeghuis. Als ik door hen dan ook nog af en toe wordt meegenomen naar de bioscoop of het theater, dan is de verpleeghuiszorg voor mij ‘zo thuis mogelijk’.

Meer weten

• Bezoek de website van Zorg en Zekerheid