Anja van Keulen (SVRZ): Nachtbraker met zorgtalent

In de ochtendspits zitten gemiddeld ruim 2 miljoen mensen in de auto. Anja van Keulen is er één van. Alleen zit haar 9 uur durende dienst erop en gaat zij naar huis. Ze werkt nu 15 jaar als nachtverzorgende bij de Zeeuwse zorgorganisatie SVRZ. Zwaar, maar ook heel dankbaar werk. ‘Cliënten zijn ’s nachts kwetsbaarder dan overdag. Het contact met hen is dan ook heel bijzonder.’

‘Ik ben altijd al een nachtmens geweest. Als kind las ik stiekem boeken onder de dekens met een zaklamp, omdat ik toch geen slaap had. Nu werk ik als nachtverzorgende voor cliënten met dementie en met een verstandelijke handicap. Veel collega’s willen niet ’s nachts werken. Ik juist wel. Bij SVRZ sprongen ze een gat in de lucht toen ik dat zei.

Warmte vervangt fixatie

Mijn nachtdienst begint met de overdracht: een overleg met de dagcollega over de bijzonderheden van die dag. Daarna loop ik een ronde om te kijken of alles in orde is. Ligt iedereen in bed? Zijn deuren en ramen gesloten? De rest van mijn dienst ben ik er vooral om cliënten te ondersteunen die mij om hulp vragen. Ik stel bijvoorbeeld mensen gerust die niet kunnen slapen of help als iemand naar het toilet moet. Ik werk veel liever ’s nachts dan overdag.

Natuurlijk baal ik wel eens als het slecht weer is en ik in het donker door de regen moet rijden. Maar zodra ik bij mijn cliënten ben, ben ik dat allemaal weer vergeten. Wat het werk zo bijzonder maakt, is dat mensen zich juist ’s nachts kwetsbaar opstellen en hun onzekerheden laten zien. Daardoor krijg je een heel hechte band met ze. Cliënten met dementie hebben vaak behoefte aan warmte en nabijheid. Die kan ik ze geven. Dat is ook nodig, want vaak zijn ze ‘s nachts nog verwarder. Zo was er een cliënt die ’s nachts steeds over zijn bed liep en er bijna van afviel. We fixeren niet, dus moest ik iets anders bedenken. Uiteindelijk heb ik hem rustig kunnen krijgen door met hem te praten en naar hem te luisteren. Zonder medicijnen, gewoon door er voor hem te zijn. Nu slaapt hij weer de hele nacht door, alsof er niks aan de hand is.

Voor altijd nachtdiensten

Als nachtverzorgende moet je geen angsthaas zijn, want je werkt alleen. Er is wel een collega van de thuiszorg oproepbaar voor als er nood is, maar normaal gesproken zie ik ’s nachts geen collega’s. Dat kan soms best eng zijn. Zo liep er eens een onbekende man op de gang toen ik mijn ronde deed. Daar schrok ik van! Hij bleek een logé te zijn die niet was doorgegeven. Op zulke angstige momenten zou een collega-nachtverzorgende fijn zijn. Alleen werken is soms dus zwaar, maar gelukkig vooral heel fijn. Ik kan op mijn eigen tempo werken en zelf beslissingen nemen. Mijn collega’s zie ik overdag bij teamoverleggen. Een goed moment om de gang van zaken uitgebreid te bespreken. Last van een verstoord dag-en-nachtritme heb ik nooit. Gelukkig maar, want ik wil dit werk nog heel lang blijven doen. Natuurlijk ben ik tijdens een dienst wel eens moe, maar dan ga ik gewoon wat actiefs doen zoals opruimen. Ik hoor regelmatig dat nachtdiensten niet meer lukken als je ouder bent dan 55. Ik ben nu 54, dus ik hoop dat dit voor mij niet geldt!”

Blog door Anja van Keulen, zorgmedewerker in locatie Boogstraat van SVRZ Ter Valcke.

Over Anja van Keulen

Anja: ‘Ik ben op 24-04-1961 geboren als zesde kind in een nuchter zeeuws gezin, bestaand uit vader, moeder,  zes meisjes en één jongen. Die ene jongen leerde me niet bang te zijn in het donker en niet te schrikken voor een spinnetje, onverwachte geluiden etc. Ik ben hem nu nog dankbaar…. Op mijn 17e (1978) ben ik verhuisd naar de grote stad om daar in een verpleeghuis te gaan werken. Ik weet nog goed dat een van  mijn eerste indrukken in het verpleeghuis verbazing was over zoveel zieke mensen bij elkaar. Wat hadden we toen nog weinig hulpmiddelen! Geen tilliften, glijzeilen, voorgevormd incomateriaal…..We waren vaak doodmoe, maar wat hadden we ook vaak een plezier met elkaar. Een mooie tijd waar ik met genoegen aan terug denk.

In 1980 ben ik getrouwd en heb 4 kinderen gekregen. Tussendoor ben ik altijd blijven werken in de zorg via het uitzendbureau of met een 0-urencontract bij verschillende organisaties. Toen de kinderen uit de deur waren (augustus 2000) ben ik als vaste nachtzuster (eerst verantwoordelijk verzorgende IG) in een verzorgingshuis gaan werken. Dat verzorgingshuis is 5 jaar terug gefuseerd met SVRZ.  Sinds 2011 hebben we een prachtig nieuw gebouw met 2 groepswoningen voor mensen met dementie en op de 1e etage 16 plaatsen somatiek. Ook wonen er onder hetzelfde dak 12 bewoners met een verstandelijke handicap van een andere organisatie. Daar geven wij in de nacht ook zorg.’